ایام ولادت ائمه معصومین که نزدیک میشه،مخصوصا ولادت هایی که مناسبت هم دارن ،مثل روز پدر،روز مادر..حس غریبی پیدا میکنم..خودم هم نمیدونم اسمش رو چی بزارم...فکر کنم از شوروشوق زیادی باشه :) باید در مصرف خوشحالی صرفه جویی کنم:) به قول استاد رائفی پور ،مداحی که شور میخونه اگه حرکت نکنه ویا به سروسینه نزنه فاتحه قلبش خونده ست!! حالا شده حکایت بنده:) خیلی خیلی دوست دارم این ایام یه کارایی بکنم ولی بعضی وقتا فرصت نمیشه (هم فضای حقیقی هم فضای مجازی)...مثلا یکیش اینکه دوست دارم حتما حتما این ایام فعال باشم!،ولی گاهی حتی نمیتونم بیام واز مطالب عزیزان استفاده کنم، و فکر این موضوع باعث میشه همون حس غریب رو پیدا کنم :l ...فضای حقیقی بماند...
در فضای حقیقی دوست می دارم کار فرهنگی انجام بدم،مثلا یکی از دوستان سال پیش روز نیمه شعبان چند شاخه گل تهیه کرده و به مردم هدیه میداد وجالب اینجاست که بعضیا اصلا نمیدونستند که اونروز چه روزی بود!!!
ولی من هیچ وقت نتونستم به افکارم جامه ی عمل بپوشونم...تنها کاری که تونستم انجام بدم پخش شیرینی بود با اون همه افکـــــــــــــارم :) خسته نباشم ..
ولی خیلی خوبه وقتی تو سطح شهرمیچرخی و خوشحالی مردم رو که میبینی ،از خوشحالیشون توهم خوشحال میشی...همه به نوعی میخوان خوشحالیشون رو نشون بدن ،با پخش شیرینی و شربت و... واین خیلی خوبه...حس خوبیه:)
